Στο έργο, ο Χαμ, αφέντης και εξουσιαστής, ζει το δικό του τέλος του κόσμου με μόνη συντροφιά τον υπηρέτη του Κλοβ και τους δύο γέρους γονείς του, Ναγκ και Νελ. Τυφλός και καθηλωμένος σε αναπηρική πολυθρόνα, ο Χαμ βασανίζει τον Κλοβ, ο οποίος δεν μπορεί να καθίσει. Ο Κλοβ, παρότι μισεί τον Χαμ, διστάζει ή φοβάται να τον εγκαταλείψει. Οι γονείς του Χαμ, Ναγκ και Νελ, είναι παράλυτοι και κατοικούν μέσα σε σκουπιδοτενεκέδες, από όπου βγάζουν κατά διαστήματα το κεφάλι τους, ως ένδειξη ότι είναι ακόμα ζωντανοί. Η σχέση του Χαμ μαζί τους, μια σχέση που χαρακτηρίζεται από κυνισμό και βαναυσότητα. Όπως και στο «Περιμένοντας τον Γκοντό», έτσι και στο «Τέλος του Παιχνιδιού», οι ήρωες του Μπέκετ αναμένουν. Στο πρώτο αναμένουν την ελπίδα. Στο δεύτερο αναμένουν τον θάνατο, το οριστικό τέλος. Τελειώνει, όμως, το παιχνίδι; Τελειώνει ή συνεχίζεται αενάως;
Γραμμένο το 1956, λίγα χρόνια μετά το τέλος του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, το «Τέλος του Παιχνιδιού» καταγράφει τη ματαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης και την πορεία της κατάπτωσης του ανθρώπου, με το χαρακτηριστικό, ανελέητο χιούμορ του Μπέκετ που εκφράζεται καθαρά μέσα από τα λόγια της Νελ: «Δεν υπάρχει τίποτα πιο αστείο από τη δυστυχία».
Ευχαριστούμε πολύ για την παραχώρηση του θεάτρου και ελπίζουμε να απολαύσετε την παράστασή μας!!!