Όταν ήμουν τεσσάρων αρρώστησα κι η γιαγιά μού έδωσε μια συμβουλή: “ότι κι αν σου συμβαίνει να νιώθεις ότι υπάρχει μια ανώτερη δύναμη που είναι πέρα απ’ αυτόν τον κόσμο”. Ίσως στο έργο να εμφανίζεται ο Ποσειδώνας, αλλά μοιάζει περισσότερο σαν Διόνυσος ή τραγοπόδαρος Πάνας. Εάν έχω έναν προορισμό στη ζωή είναι να μεταφέρω ένα μήνυμα: “Είμαι μια εικόνα, μια κινούμενη εικόνα”. Κι όταν ο κόσμος καταρρέει έχω παγώσει, έχω πετρώσει κοιτάζοντας τη Μέδουσα και για να συνεχίσω να ζω πρέπει να δω το έκτρωμα μέσα στον καθρέφτη. Η κόρη λατρεύει την εικόνα του εραστή που δεν γνώρισε ακόμα κι όταν αυτός ενσαρκώνεται στη μορφή του τρομερού Ποσειδώνα τη βιάζει σε μια κρίση κυριαρχικότητας. Εκείνη διαλύεται σε έναν απρόσωπο κενό χώρο και απομονώνεται στην άκρη ενός απέραντου σύμπαντος. Μόνο ο Περσέας μπορεί να τη σώσει όταν την αποκεφαλίζει… Ο νους θα γίνει παράλογος για να αντέξει το χάος αυτής της εικονικότητας. Εάν το θέατρο χρειάζεται ανανέωση πρέπει να γυρίσει στις ρίζες του, να αφαιρέσει όλα αυτά που θα μπορούσαν να λείπουν ενώ συνεχίζει να είναι θέατρο… Ένα θέατρο χωρίς “θέατρο”. Η παράσταση είναι μια μύηση που καλεί το θεατή να μην είναι προετοιμασμένος για αυτήν, αλλά να έχει επίγνωση!
Σας ευχαριστώ πολύ!
Νίκος Παπαθανάσης
