Πέμπτη έως Σάββατο 7, 8 & 9/7/2022, 21:00 – ΣΗΜΕΙΟ ΜΗΔΕΝ / Μια Χοροθεατρική Performance

Κι αυτό το “μηδέν” γίνεται λεπίδα, την ακονίζεις με τα δόντια που δαγκώνουν κομμάτι απ’την καρδιά σου, την γυαλίζεις με τα δάκρυα που ακόμη δεν έχουν στάξει, στολίζεις τη λαβή της με τις πιο πολύτιμές σου αναμνήσεις, και την αποθηκεύεις κάπου σκοτεινά και ζεστά, στα σωθικά σου. Κι όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή την στρέφεις εναντίον σου ξανά και ξανά και ξανά, μέχρι να μουδιάσεις.
Μηδέν μείον ένα κάνει μηδέν.

Δεν απαντάνε όλοι. Απ’ αυτούς που απαντάνε, δεν καταλαβαίνουν όλοι. Απ’ αυτούς που καταλαβαίνουν, δεν ξέρουν τι να πουν όλοι. Απ’ αυτούς που ξέρουν τι να πουν, δεν λένε το σωστό όλοι – ή και κανένας. Αλλά δεν έχει σημασία, γιατί εσύ το είπες. Λύγισες, σου κόπηκε η ανάσα, ανέβηκαν οι σφυγμοί σου στο 120, αλλά το είπες. Και με αργές κινήσεις αφαιρείς λίγο λίγο απ’ το βάρος της ντροπής που σε κρατάει κάτω. Πάει το πρώτο βαρίδι. Πάει το δεύτερο. Από το τρίτο και μετά είναι πιο έυκολο. Ξαλαφρώνεις. Δεν άλλαξε κάτι, αλλά αυτό που είπες δυνατά είναι πλέον μέρος του εαυτού σου. Δεν έχει πισωγυρίσματα τώρα.
Μηδέν και ένα κάνει πάντα ένα.

Βλέπεις κάποιον για βοήθεια μία φορά τη βδομάδα. Στην αρχή δεν είναι καλύτερα, αλλά χειρότερα. Μετά είναι ακόμη χειρότερα. Συνήθως ή δεν ξέρεις τι να πεις ή ό,τι και να πεις σου ακούγεται λάθος. Ό,τι σκέφτεσαι σε θυμώνει, ξέρεις ότι κάθε βήμα μπροστά ίσως αναιρεθεί απ’ το επόμενο. Απελπίζεσαι. Κατηγορείς τον εαυτό σου, τους γύρω σου, την κοινωνία. Κάθε βδομάδα θες να ακυρώσεις. Κρύβεις πράγματα. Λες ψέματα.

Αλλά καμιά φορά λες αλήθεια. Και κάθε αλήθεια γίνεται κόμβος στο δίκτυο.
Καμιά φορά συνειδητοποιείς κάτι καινούριο. Και κάθε συνειδητοποίηση καθαρίζει λίγο το δρόμο από κόμβο σε κόμβο.
Καμιά φορά κάνεις κάτι για σένα που φοβόσουν να κάνεις. Και κάθε πράξη είναι ένα βήμα για να διασχίσεις το δίκτυο, κάποιες φορές μπροστά και κάποιες πίσω, αλλά πάντα βήμα.

Συνεχίζεις όχι γιατί πρέπει, αλλά γιατί θέλεις. Για αυτούς που σ’ αγαπούν και αγαπάς. Γι’ αυτούς που δεν συνέχισαν. Για σένα. Δεν είναι εύκολο, δεν είναι απλό, δεν είναι μια κι έξω. Είναι ξανά και ξανά και ξανά. Όχι μέχρι να “γίνεις χαρούμενη”, αλλά μέχρι να αποδεχτείς ότι το να είσαι χαρούμενη είναι εφικτό και σου αξίζει, απλά και μόνο επειδή είσαι άνθρωπος.