3-4 Νοέμβρη 2019
• Για την επαναστατική μας στρατηγική. Αναζητώντας τον δρόμο από το σήμερα ως την κοινωνική απελευθέρωση. Ανοιχτός διάλογος.
Περισσότερο από δύο χρόνια πριν, στις 20 Μάη 2017, ο Ρουβίκωνας πραγματοποίησε μια ανοιχτή εκδήλωση παρουσίασης της πολιτικής του ταυτότητας. Μια εκδήλωση που ταυτόχρονα ήταν και κάλεσμα συμμετοχής και ένταξης στο σχήμα μας.
Ανταποκρίθηκαν δεκάδες αγωνιστές/αγωνίστριες .
Για εμάς αυτό το βήμα ήταν καθοριστικό. Ξεκινώντας τότε από έναν βατήρα ανώτερης πολιτικής συγκρότησης και μεγαλύτερης μαζικότητας αρχίσαμε να βάζουμε σε ράγες το πραγματικό διακύβευμα που κυριαρχεί πίσω από ότι κάνουμε. Αυτό της συγκρότησης ενός επαναστατικού απελευθερωτικού σχεδίου και το ξεκίνημα της δοκιμασίας του σήμερα, εδώ που ζούμε, με αυτές τις συνθήκες που υπάρχουν.
Θέλουμε να βλέπουμε καθαρά, χωρίς καμιά υποχώρηση στο ιδεολογικό μας περιεχόμενο αλλά και χωρίς τους παραμορφωτικούς φακούς της ιδεολογίας ως ψευδούς συνείδησης. Αυτούς τους φακούς που κατασκευάστηκαν για να μπορέσει ένα κίνημα να αντέξει το βάρος της απώλειας της επαναστατικής του προοπτικής για δεκαετίες.
Θέλουμε να βλέπουμε καθαρά την δύναμη και τα όπλα του εχθρού που στρέφονται ενάντια στην βάση. Θέλουμε να βλέπουμε καθαρά τα όρια και τις αντιφάσεις της βάσης, εκεί που ανήκουμε.
Και πρώτα από όλα οφείλουμε να βλέπουμε καθαρά τους εαυτούς μας. Είμαστε ένα κουνούπι που απειλεί έναν ταύρο. Και βέβαια κανείς δεν θα μπορούσε να περιμένει από εμάς (ούτε εμείς το περιμένουμε), να δώσουμε απάντηση στο πραγματικό διακύβευμα όλων όσων αγωνίζονται, αυτό της συγκρότησης ενός επαναστατικού απελευθερωτικού σχεδίου και της εφαρμογής του. Έχουμε μπει σε αυτές τις ράγες όμως και είναι η ώρα για τον επόμενο σταθμό. Το δεύτερο από τα πολλά βήματα.
Η εμπειρία που παράγει ο αγώνας (όπως άλλωστε και τα μαθήματα της ιστορίας) διδάσκουν πως η συγκρότηση ενός νικηφόρου σχεδίου δεν μπορεί να γίνει ούτε ως μια αποκομμένη διανοητική εργασία ούτε και πρόκειται να γεννηθεί θαυματουργά μόνη της μέσα στην μάχη. Σχέδιο και εφαρμογή είναι αξεδιάλυτα στην αναρχική κοσμοαντίληψη, και αυτό κάνουμε. Χαράζουμε δρόμο προχωρώντας, βρίσκουμε τα μονοπάτια στην κατεύθυνση των αντιλήψεών μας. Όσο μεγαλύτερους χάρτες διαβάζουμε τόσο και πιο μακρινές διαδρομές σχεδιάζουμε.
Και δεν τις βαδίζουμε μόνοι μας. Βλέπουμε τους εαυτούς μας ως μέρος του κόσμου του αγώνα. Με την πολιτική ιδιοσυστασία και τις ιδιαίτερες επιλογές μας. Στον δρόμο, στο κεντρικό πολιτικό πεδίο, αλλά και λειτουργώντας μαζί σε συγκεκριμένα μέτωπα του κοινωνικού πολέμου όπως ο αντιφασισμός μέσα από το στέκι «Δίστομο» στον Άγιο Παντελεήμονα.
Παλεύουμε ως ένα κομμάτι του ιστορικού αναρχικού κινήματος πλάι και διακριτά σε άλλα κομμάτια που δίνουν τον δικό τους αγώνα για τον κοινό σκοπό. Συμμετέχουμε ενεργά στην Αναρχική Ομοσπονδία, μαζί με άλλα σχήματα σαν εμάς ανά την Ελλάδα, επεκτείνουμε τόσο την κοινωνική απεύθυνση όσο και την πολιτική επεξεργασία θεωρίας και πράξης. Ο χάρτης μας μεγαλώνει και νέοι δρόμοι εμφανίζονται για όλους μας.
Βγαίνουμε έξω από τα σύνορα και δρούμε από κοινού με αναρχικούς και άλλους επαναστάτες συντρόφους και τις οργανώσεις τους σε όλο τον κόσμο προσπαθώντας να χτίσουμε μια διεθνιστική κοινότητα πέρα από τα σύνορα των κρατικών οικοπέδων.
Τελικά δεν κάνουμε τίποτα άλλο από το να χρησιμοποιούμε τα μέσα και τις ιστορικές πρακτικές του ελευθεριακού οπλοστασίου ως τέτοια. Ως μέσα. Που μας πάνε σε έναν σκοπό.
Αυτό που μας λείπει το ξεκινάμε, αυτό που δουλεύει το κρατάμε, αυτό που δεν μας ταιριάζει ή αποτυγχάνει το αφήνουμε γρήγορα πίσω. Αυτό είναι το πνεύμα του Ρουβίκωνα. Τόλμη, πειραματισμός, αφοσίωση στην Υπόθεση.
Συνεπώς όσα κάνουμε (και όσα θα κάνουμε) είναι υπό αέναη κρίση. Θεωρούμε την αποτίμηση και την αυτοκριτική ως ένα από τα κορυφαία εργαλεία μας για να συνεχίσουμε μπροστά. Για τούτο τον λόγο και η πρώτη μέρα του διημέρου θα ξεκινήσει με αυτό. Παρουσιάζοντας τον ιστότοπό μας που θα αποτυπώνει χρόνια δράσης και την λογική της πολιτικής παρουσίας μας, θα κάνουμε μια συνολική αποτίμηση των πέντε χρόνων Ρουβίκωνα. Τα συμπεράσματα, όσα «μας βγήκαν», όσα «δεν μας βγήκαν». Τις προκλήσεις που αντιμετωπίσαμε στην δομή μας, την εμπειρία που αποκομίσαμε από τους τρόπους απεύθυνσής μας, τα μέτωπα που ανοίξαμε κι αυτά που δεν ανοίξαμε, το πώς αντιμετωπίζουμε την καταστολή αλλά και την αλληλεγγύη σε Ελλάδα και εξωτερικό.
Στην συνέχεια θα ακολουθήσει μια ανοιχτή συζήτηση πάνω στις προτεραιότητες και τις μορφές που πρέπει να αποκτήσει ο αγώνας στην νέα πολιτική, εθνική και διεθνή συγκυρία. Το ερώτημα του «τι κάνουμε τώρα».
Η δεύτερη μέρα αφορά την μακροπρόθεσμη στρατηγική του αγώνα. Επαναφέρουμε το ερώτημα της νίκης και του δρόμου προς αυτήν. Το ξαναλέμε, έχουμε επίγνωση του πόσο είναι το «μπόι μας» αλλά νομίζουμε αρκεί, όπως αρκεί το μπόι του καθένα που αγωνίζεται, για να στοχαστούμε αυτό που δεν έπαψαν να στοχάζονταi οι επαναστάτες όταν η επανάσταση ήταν μια ορατή ελπίδα. Πώς θα φτάσουμε στο τέλος, πώς θα οικοδομηθούν οι όροι της ανατροπής, πώς θα τελειώσουμε με κράτος και κεφάλαιο. Αυτό τον στοχασμό τον θέλουμε γειωμένο στους σημερινούς όρους, στις σημερινές πιθανές επιλογές, σε αυτό που είναι η κοινωνική βάση τώρα κι όχι σε αυτό που ήταν κάποτε ή που «θα έπρεπε» να είναι. Σε αυτή την κουβέντα λοιπόν, όπως και την πρώτη ημέρα και θα μιλήσουμε και θα ακούσουμε.
Αλλά το κάλεσμα δεν έχει μοναδικό σκοπό να παρουσιάσουμε τον εαυτό και τις απόψεις μας. Ούτε μόνο να γίνει ένας γόνιμος διάλογος. Είναι επίσης κάλεσμα συμμετοχής στον Ρουβίκωνα. Καλούμε ανθρώπους της κοινωνικής βάσης, τα ταξικά μας αδέλφια, να έρθουν, να ακούσουν, να μιλήσουν και αν η πολιτική μας ταυτότητα τους καλύπτει, να έρθουν μαζί μας. Να οργανώσουμε μαζί το επόμενο βήμα του Ρουβίκωνα. Καλούμε όμως και όσους/ες από τον κόσμο του αγώνα αναγνωρίζουν σε αυτό που κάνουμε μια συλλογική διέξοδο να έρθουν και αυτοί/ες. Είτε ατομικά, είτε συλλογικά. Και πάνω στις θεματικές της κουβέντας να αναζητηθούν τα όρια των στρατηγικών κοινοτήτων και προοπτικών συνεργασιών, είτε άμεσα με τον Ρουβίκωνα, είτε μέσα από την Αναρχική Ομοσπονδία ή το Δίστομο.
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ο αγώνας για την κοινωνική και ταξική απελευθέρωση πρέπει να συσπειρώσει και να οργανώσει αποτελεσματικά δυνάμεις, όσο και να καθορίσει το σχέδιο του.
Θα χρειαστούμε πολλά βήματα σε αυτή την κατεύθυνση.
Η αρχική ημερομηνία του διημέρου είχε οριστεί 24-25 Μάη. Η αλληλεγγύη, αφού έπρεπε να επιλέξουμε που θα ρίξουμε το βάρος μας, ήταν επιτακτικότερη εκείνο τον καιρό. Ρίξαμε το βάρος σε αυτήν και αναβάλαμε το άνοιγμα.
Είναι η ώρα, σε αρκετά διαφορετικές, αλλά πολύ πιο κατασταλαγμένες πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες, να επιχειρήσουμε τον δρασκελισμό.
Στις 3 και τις 4 Νοέμβρη στο θέατρο Εμπρός (Ρήγα Παλαμήδου 2, Αθήνα), εμείς απευθυνόμαστε στην κοινωνική βάση και την καλούμε όχι μόνο να κοιτάξει προς την άλλη πλευρά της υποταγής και της μοιρολατρίας, αλλά και να κινηθεί προς αυτήν.
Εμείς κάνουμε το δεύτερο βήμα.